آسیب شناسی سینمای کودک و نوجوان

آسیب شناسی سینمای کودک و نوجوان گفت‌و‌گو با پانزده تن از اهالی سینمای کودک و نوجوان فهرست اجمالی: مقدمه / گفت و گو ها / محمدعلی طالبی / کیومرث پوراحمد / کامبوزیا پرتوی / هوشنگ مرادی کرمانی / سید رضا میرکریمی / لیلا میرهادی / زاون قوکاسیان / ابوالفضل جلیلی / وحید نیکخواه آذر / رحمت الله محرابی / محمدرضا کریمی صارمی / مرضیه برومند / محمدمهدی عسگرپور / غلامرضا رمضانی / فرشته طائرپور / چند نگاه / پرسش بنیادی در باب سینمای کودک و نوجوان / مقدمه ای بر طلوع و افول سینمای کودک و نوجوان ایران / در چگونگی سینمای کودک / سینمای کودک و نوجوان،‌دیروز و حال / سینمای کودک؛ بایدها و نباید ها / عکس درباره­ی کتاب: کتابِ آسیب شناسی سینمای کودک و نوجوان (گفت‌و‌گو با پانزده تن از اهالی سینمای کودک و نوجوان) به کوشش امیر فرض‌اللهی گردآوری شده و انتشارات فردوس عرضه نموده است. یکی از معضلات عظیم سینمای کودک آن بوده که هیچ‌گاه متولی جدی نداشته و عوامل سینمای کودک پس از یک شکست تجاری، از این نوع سینما روگردان شده‌اند و حوصله بررسی عوامل شکست در ارتباط با مخاطب خود را نداشته و حمایتی کاملا جدی نیز از جانب دولت در این عرصه از خود ندیده‌اند. بعد از انقلاب اسلامی حدود ده سال مدیران دولتی به حمایت جدی و همه‌جانبه‌ از سینمای کودک و نوجوان پرداختند (از 1366 تا 1375) که حاصلش ثمرات مفیدی برای نوجوانان ایران داشت. در قبل از انقلاب مکانی به نام کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، تعداد زیادی فیلم از دید و درباره کودک تولید کرد که به هر حال موفقیت نسبی به همراه داشت و در هرگونه، آثار موفقی به یادگار ماند. بعد از انقلاب، تهیه‌کنندگان خصوصی به طرق مختلف از مراکزی مثل کانون و بنیاد سینمای فارابی کمک گرفته و بار تولید سینمای کودک را به دوش کشیده‌اند، اما در اواخر دهه شصت و اوایل دهه هفتاد و پس از چند اثر ناموفق و شکست تجاری، توان تحمل این‌گونه سینما را از دست داده و برخی عوامل سینمای کودک اعم از تهیه‌کننده، نویسنده، کارگردان و بازیگر خود را به سوی سایر گونه‌های سینما مشغول کرده‌اند. در دهه هفتاد نیز سیاست‌های کانون در ارتباط با سینمای کودک تعدیل یافته و حضور در جشنواره‌های خارجی برایش مهم‌تر است. در این مجموعه به روشی دیالکتیک، انگاره‌های اساسی حاکم بر ذهنیت‌های اهالی سینمای کودک و نقاط ضعف و قوت این نوع سینما به چالش کشیده شده است تا بدین‌ترتیب آسیب‌شناسی ساختاری موضوعی سینمای کودک و نوجوان انجام گیرد. در این چالش، عوامل درونی و برونی و زوایای پنهان، گریز سینماگران کودک از پرداختن به این موضوع،‌مورد تدقیق و تامل قرار گرفته و کوشش شده است تا راهکارهای جدیدی برای سینمای ایران به ارمغان بیاورد. این تلاش حاصل دوندگی فراوان یک روزنامه نگار در عرض شش سال است که به فرجامی تامل برانگیز رسیده است.