واپسین عصر طلایی هالیوود : جامعه ، سیاست و سینمای دهه هفتاد آمریکا

واپسین عصر طلایی هالیوود فهرست اجمالی: درآمد / پیش از سیلاب / سخنی در باب نسل من / 1968، نیکسون و چرخش به درون / امر شخصی سیاسی است / شهرهای در حال فروپاشی و تاریخ تجدید نظر طلب / حریم خصوصی،‌پارانویا، سرماخوردگی و خیانت / شوالیه های سفید در یاس وجودی / تاجران شراب مرا می نوشند درباره­ی کتاب: کتابِ واپسین عصر طلایی هالیوود نوشته جاناتان کرشنر، ترجمه نریمان افشاری که از سوی انتشارات بیدگل منتشر شده است. کرشنر استاد علوم سیاسی و روابط بین‌الملل دانشگاه کرنل است. تحقیقات و تألیفات کرشنر بر روابط بین‌الملل، اقتصاد سیاسی و سیاست و فیلم معطوف است. اقتدار امریکایی پس از بحران اقتصادی و واپسین عصر طلایی هالیوود از جمله کتاب‌های کرشنر است. او همچنین در نشریاتی مانند لس‌آنجلس ریویو آو بوکز و واشنگتن پست مقاله می‌نویسد. رویدادها، جریان‌ها و آثار بزرگ هنری عمدتاً از دل بحران‌های سیاسی-اجتماعی پدید آمده‌اند. سینمای دهه هفتاد هالیوود نیز در عین آنکه از سینمای اروپا و بزرگان آن (و به ‌طور خاص از موج نوی فرانسه) متأثر بود، اما در بطن خود از یک‌سو اعتراضی بود به ‌نظام تولید سینمایی حاکم بر هالیوود و از سوی دیگر واکنشی بود به بحران‌های عمده داخلی آمریکا. بحران‌های سه‌گانه جنبش حقوق مدنی و جنبش زنان، پیامدهای جنگ ویتنام و ماجرای واترگیت از بزرگ‌ترین مشخصات دورانی بودند که نه با این نام‌ها بلکه بیشتر با نام یک شخصیت خاص شناخته می‌شود: «دوران نیکسون». نویسنده، معتقد است که ریچارد نیکسون به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم در غالب فیلم‌های مطرح دهه‌ هفتاد حضور دارد. شاید بیراه نباشد اگر بگوییم آن‌چه در این کتاب با عنوان سینمای دهه ‌هفتاد به آن پرداخته می‌شود واکنش نسلی از هنرمندان جامعه ‌آمریکا به دوران نیکسون و میراث اوست. کتاب حاضر در سال 2013 نوشته‌شده که حتی تصور حضور فردی مانند دانلد ترامپ در کاخ سفید خنده‌دار به نظر می‌رسید. حال با توجه به اینکه از بسیاری جهات او شبیه‌ترین رییس‌جمهور ایالات‌متحده به ریچارد نیکسون است باید دید آیا واکنش هنرمندان هالیوود به او جریان بزرگ و ماندگاری مانند سینمای دهه ‌هفتاد ایجاد خواهد کرد؟ آیا هالیوود که دیگر مدت‌‌ها است آن اهمیت انتقادی‌ای را که در دهه‌ هفتاد از آن برخوردار بود از دست داده می‌تواند اهمیت دوران نه‌چندان دور خود را بازیابد؟ آیا در این عصری که همه شواهد و قراین نشان‌دهنده مفرغین بودن آن است شاهد دوران طلایی تازه‌ای در سینما خواهیم بود یا همچنان باید دهه ‌هفتاد قرن گذشته را واپسین عصر طلایی هالیوود بدانیم؟