سینمای اگزیستانسیالیستی

سینمای اگزیستانسیالیستی فهرست اجمالی: مقدمه / اگزیستانسیالیسم:‌مروری بر درون مایه ها و چهره های مهم / فیلم به مثابه ابزاری برای پژوهش فلسفی / واقع گرایی سینمایی و هویت روایی / فیلم های پر معنا / آنتونیونی:‌بی معنایی و جهان مدرن / دین داری در فیلم های اینگمار برگمان / نگاهی دوباره به راسکلنیکف:‌کاوش در چالش های اخلاقی معاصر در فیلم های وودی آلن / اصالت در فیلم های فدریکو فلینی / روح آزاد نیچه ای در انجمن شاعران مرده و هارولد و ماد / کتاب شناسی درباره­ی کتاب: کتابِ سینمای اگزیستانسیالیستی اثر ویلیام‌سی. پامرلو و ترجمه­ی نصراله مرادیانی توسط انتشارات بیدگل به چاپ رسیده است. ویلیام سی. پامرلو دکترای فلسفه را از دانشگاه پردو گرفت. او در دانشگاه پیتسبرگ به تدریس اخلاقیات، تاریخ فلسفه، اگزیستانسیالیسم، و زیباشناسی مشغول است. او علاوه بر کتاب سینمای اگزیستانسیالیستی مقالات متنوعی با موضوعات مختلف به رشته تحریر درآورده است. فیلم‌های پر‌معنا و اگزیستانسیالیسم هدف واحدی را در سر دارند،‌"بیان حرفی مهم درباره وضع بشر" ‌ولی برای این منظور دو روش متفاوت را برمی‌گزینند. فلاسفه نظریه‌هایی را اظهار می‌دارند که درباره چیستی زندگی و چگونگی رویارویی ما با آن توضیح می‌دهد. اما فیلم‌هایی که در این کتاب بررسی می‌شوند با به‌ تصویر‌کشیدن شخصیت‌ها و رخدادها نشانمان می‌دهند که مردم چگونه زندگی می‌کنند. این فیلم‌ها تصویری انضمامی از وضعیت‌هایی خاص به‌دست می‌دهند و اگرچه ممکن است فیلم بینشی مشابهِ بینش یک مقاله فلسفی را به ما ببخشد، توصیف انضمامی فیلم خصلتی دارد که بازآفرینی آن در قالب مقالات انتزاعی آسان نیست. از این‌رو، می‌توان از فیلم‌ها برای ارزیابی صحت ‌و ‌سقم شرح فلسفی سود جست. یکی از مفاهیم اساسی اگزیستانسیالیسم ــ جنبش برآمده در دل وضعیتی که شاید در آن خیلی‌ها در کره خاک به خوبی با بی‌معنایی آشنا بودند/بوده‌اند ــ معنا (و بی‌معنایی) زندگی بشر است. در کتاب حاضر، ویلیام پامولو به واسطه تحلیل و نقد فیلم‌هایی که خاصه به مسئله معنا در زندگی بشر می‌پردازند تصویری از شخصیت‌هایی به دست می‌دهد که زندگی‌شان، با افول گفتمان‌های سنتی، دینی و...، از معنا تهی شده‌است. او در مقابل از شخصیت‌هایی در این فیلم‌ها برایمان حرف می‌زند که استقامت به خرج می‌دهند و از زیر مسئولیت خود شانه خالی نمی‌کنند؛ و خود معنا را در زندگی‌شان بر می‌سازند. اما پامرلو بر خلاف سارتر (در دوره اگزیستانسیالیستی کارش) از یاد نمی‌برد که وجه اجتماعی و جمعی این بی‌معنایی و در نتیجه تاثیر جامعه بر سوژه‌های انسانی را در نظر بگیرد؛ و از همین‌رو خواندن کتاب حاضر در این روزها می‌تواند برای ما ایرانی‌ها معنادار باشد.